รั้งไม่ไหว..ก็ปล่อยมือ ยื้ ວไม่ไหว..ก็ปล่อยไป

ช่วงหลายปีที่ผ่าน มาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆที่สองข้างทางเป็นเหว

ฉันเดินตามคนๆนึงเดินตามด้วยความซื่อสั ต ย์อย่างไม่มีข้อแม้

ตลอดทางฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้า ฉันก็ตามไปอย่างเชื่อใจ เขาก็หัน มามองฉันเป็นพักๆ

ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือ กมาเดินตามเขา ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆ

ระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรยเศษแก้วทิ้งไว้บนพื้น

ขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคยระวังตัวใดๆ เพราะตามองอยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจ

ฉันรู้สึกเจ็บที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดินตามต่อ

การขอໂ ท ษและการให้อภัยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เค้าก็ยังทำอีก

จนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้ วชิ้นเล็กๆมากมาย

ที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอดทุกก้าวที่เดิน

แน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้าง

แต่เดินไปไม่นานก็กลับไปเจอเศษแก้ วอีก

ที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดเสียดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้ว

และ ด้วยความหวังจากเสียงพูดของเค้า ที่ตະ ໂпน มาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะ

ความเจ็ บปวดมันเพิ่มขึ้น มาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้น มา

จากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียวกลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้ วไปด้วย

ลูกโตขึ้นทุกวัน น้ำหนักก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย ในที่สุดเราก็เดิน มาจนถึงทางแยก

ทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้เห็น

แต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความหวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแ ก้วแล้ว

หรือ จะเลี้ยวออ กไปอีกทาง ที่มันโครตมืดและไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้า

ในใจคิดว่า ไม่ว่าจะเลือ กทางไหนเราจะพาลูกไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยลูกแน่นอน

ที่ทางแยก…ฉัน มองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไป

มันเต็มไปด้วยบาดแผ ลนับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันชา วนไปเรื่อยๆ

วันนี้…. ฉันตัดความเสียดายเวลาที่ผ่าน มาไว้ที่ตรงทางแยกนั้น

แล้วเลือ กเดินทางใหม่ ทางที่ไม่มีใครเดินนำหน้า และ ไม่ได้เดินตามใครอีก

มันทั้งโคตรมืด ทั้งไม่รู้จักเส้นทาง และ ไม่รู้จะเจอ กับอะไรอีก

แต่อย่างน้อยที่สุดทางนี้ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้ว

แน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางลูกลงกับพื้นแล้วจับมือ กันเดินแทนการอุ้ม

ฉันรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาดจากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสั ต ย์

ฉันรู้ทันทีว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลย

เพราะ ฉันกำลังจะมีเด็ ก อีกคนนึงเดินตามหลังของฉัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลย

จากนี้ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการรักษาเท้าไปซักพัก

แต่ไม่นานหรอ กฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ