คนเราพบกัน เพราะ …วาสนา… จากกัน เพราะ …โชคชะตา… กลับมา เพราะ …พรหมลิขิต…
คนเราถ้าไร้วาสนาต่อ กัน… ต่อให้เดินเจอ กันทุกวัน ก็สวนกันอยู่ดี
ถ้ามีวาสนาต่อ กัน… ต่อให้โลกกว้างเท่าไร ก็เดิน มารู้จักกันอยู่ดี
อย่า.. ยึดติดกับใจคนซึ่งเป็นสิ่งไม่แน่นอน
อย่า.. อ้อนวอนขอสิ่งใดมากไปกว่าการกระทำ
อย่า.. ปล่อยชีวิตอัน มีค่าเป็นไปตามยถากรรม
ไม่ขอให้มีความรักตลอดไป เพราะมันเป็นไปไม่ได้
แต่เมื่อพบเจอความรัก ก็ขอให้รักแบบมีสติ
ไม่เร่งร้อนไปกับความรักที่เจอ ขอให้ใช้เวลาเรียนรู้
ทุกคนต้องประสบพบเจอความผิดหวัง เพราะ มันคือสัจธรรม
ได้มา.. ไม่ยึดติด เสียไป.. ไม่เศร้าโศก
ทุกอย่างในโลก เป็นของชั่ วคราว..
ทำบุญกับพระทุกแห่งหน ต้องไม่ลืม..พระที่บ้าน
“พ่อแม่” เรานี่แหละ อย่ามองข้ามไป…
ชีวิต..ในสังສ า รวัฏ มีแต่ “บุญ” กับ “บาป” เท่านั้น
ถ้าสั่งสมบุญ.. ชีวิตก็ รุ่งเรือง.. ถ้าสั่งสมบาป.. ชีวิตก็ ร่วงโรย..
รูปงามไม่นาน ก็ เหี่ยวย่น.. ทรัพย์สมบัติไม่นาน ก็ เสื่อมลาย..
บุญสมบัติจะ คงอยู่.. ตลอดไป จงอย่าคอย “โชคชะตา” เพราะมัน “ไม่มีขา”
จงรีบทำสิ่งดีๆ กับคนที่เรารักก่อนไม่มีโอ กาสได้ทำ
จงทำให้คนที่เรารักมีความสุข ก่อนที่จะไม่มีเวลา
โลกมนุษย์ไม่ได้วุ่นวาย… ใจเราต่างหากที่วุ่นวาย
“ทุกข์” มีไว้ให้ “เห็น” ไม่มีไว้ให้ “เป็น”
