ภูเขาลูกเดิม เตือนสติ คนกำลังเ บื่ อแฟน

ผญ.คนหนึ่งได้ระบายปัญหาของตนกับอาจารย์เซ็นว่า หลายปีก่อนสมัยเธอเป็นสาวแรกรุ่น เธอได้แต่งงานกับสามีที่อายุห่างกันประมาณ 10 ปี ในตอนนั้นสามีของเธอดูยิ่งใหญ่มากในสายตาของเธอ เธอชื่นชมและยกย่องสามีของเธอมาก

แต่หลังจากอยู่กินกัน มาหลายปี เขาก็เปลี่ยนไป ไม่เหลือความอลังการน่าเกรงขาม ไม่เหลือซึ่งความน่าสนใจเหมือนครั้งอดีตอีกแล้ว เธอถามอาจารย์เซ็นว่าเป็นเพราะเหตุใด?? หรือการแต่งงานคือสุสานของความรักใช่หรือเปล่า?

เมื่อเธอเล่าจบ อาจารย์เซ็นจึงบอกกับเธอว่า “เธอจงตามอาตมามา”

อาจารย์เซ็นพาเธอมายืนอยู่หน้าภูเขาลูกหนึ่ง แล้วถามว่า

“ภูเขาลูกนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”

“สูงใหญ่ ตระหง่านตาและสวยงามเป็นที่สุด” เธอบอก

“ตามอาตมาขึ้นเขาเถอะ!” อาจารย์เซ็นกล่าว ตลอดทาง ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ มีแต่เดินกับเดิน เธอเริ่มเหนื่อยและอ่อนล้า อีกทั้งทางเดินที่ขรุขระ เธอจึงบ่นอะไรเยอะแยะออกมา…

เมื่อถึงยอดเขา อาจารย์เซ็นบอกเธอว่า“นี่คือภูเขาที่เธอเห็นเมื่อสักครู่นี้”

“ภูเขาลูกนี้ไม่สวยเลย ทางเดินก็มีแต่หิน ต้นไม่ก็ไม่สวย ดูๆแล้ว ภูเขาลูกโน้นสวยกว่าซะอีก!” เธอระบายความรู้สึกออกมา

อาจารย์เซ็นหัวเราะขึ้น มา และก็กล่าวว่า

“ตอนที่เป็นแฟนกัน ก็เหมือนกับมองภูเขาจากที่ไกล ในสายตามีแต่ความชื่นชมเลื่อมใส เมื่อแต่งงานแล้ว ก็เหมือนกับการขึ้นเขา

สิ่งที่เธอได้เห็นคือความปกติธรรมดาของกันและกัน เมื่อขึ้น มาถึงยอดเขา สายตาของเธอก็เห็นแต่ภูเขาลูกอื่น

ไม่เห็นภูเขาลูกเดิม ที่จริงแล้วภูเขาไม่ได้เปลี่ยน …แต่เป็นเธอต่างหากที่เปลี่ยน เพราะใจเธอเปลี่ยน แววตาของเธอจึงเปลี่ยนไป…

เมื่อหมดซึ่งความชื่นชม ภูเขาก็ไม่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป เธอปรักปรำ พร่ำบ่น มากเท่าใด ความเสียหายก็มีมากเท่านั้น เพราะอะไรเธอจึงสามารถยืนอยู่บนยอดเขาลูกนี้ และเห็นภูเขาลูกอื่น?

ก็เพราะเธอเหยียบอยู่บนภูเขาลูกนี้

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.